بررسی تاثیرغلظت های مختلف عصاره آبی برگ گردو بر شاخص های بیوشیمیائی و فیزیولوژیکی گیاه جعفری (petroselinum crispum mill.) تحت همزیستی سه گونه قارچ میکوریز آربوسکولار

آللوپاتی نوعی تداخل در رشد بوده که ناشی از تولید مواد شیمیایی توسط بافتهای زنده یا مرده و یا بافتهای در حال تجزیه می باشد. درخت گردو یکی از گیاهان مهم آللوپات به شمار می آید. آسیب به گیاهانی که در نزدیکی درختان گردو رشد می کنند به دلیل تولید ماده ی شیمیایی ژوگلون (juglone) است. این تحقیق به مطالعه ی تأثیر آللوپاتیک عصاره ی آبی برگ گردو (juglans regia l.) بر ویژگی های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاهان جعفری (petroselinum crispum mill.) تلقیح شده با سه گونه قارچ میکوریز (glomus etunicatum ، g.versiforme و g. intraradices) و گیاهان غیرمیکوریزی تحت شرایط گلخانهای پرداخته است. آزمایش به صورت طرح کاملاً تصادفی با سه سطح غلظت عصاره ی آبی برگ گردو (کامل، نصف و یک چهارم) و با دو تیمار قارچی (با و بدون قارچ) در سه تکرار انجام گرفت. اندام هوایی و ریشه ی گیاهان 40 روزه مورد بررسی قرار گرفتند. تلقیح با قارچ های میکوریز آربوسکولار باعث افزایش وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی شد و اثر بازدارنده ی ماده ی آللوپات را بر روی وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی کاهش داد. در این بررسی افزایش غلظت عصاره ی آبی برگ گردو باعث کاهش طول اندام هوایی و ریشه در گیاهان میکوریزی و غیرمیکوریزی شد که این کاهش در گیاهان میکوریزی کمتر از گیاهان غیرمیکوریزی بود. همچنین افزایش غلظت عصاره آبی برگ گردو باعث کاهش میزان کلروفیل a و b شد. این کاهش در حضور غلظت های کم ژوگلون در گیاهان میکوریزی کمتر از گیاهان غیرمیکوریزی بود؛ اما غلظت بالای ماده ی آللوپات مانع تأثیر میکوریز بر محتوای کلروفیل a و b شد. افزایش غلظت عصاره ی آبی برگ گردو باعث افزایش محتوای کاروتنویید شد و این افزایش در گیاهان میکوریزی بیشتر از گیاهان غیرمیکوریزی بود. محتوای قندهای محلول و محتوای پروتئین کل در ریشه و اندام هوایی گیاهان میکوریزی و غیرمیکوریزی در غلظت 1/4 افزایش و سپس در غلظت های بالا کاهش یافت. با افزایش غلظت عصاره ی آبی برگ گردو محتوای پرولین، آمینو اسیدهای آزاد و مالون دی آلدئید و همچنین فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز و گایاکول پراکسیداز در گیاهان افزایش یافت که این افزایش در گیاهان غیرمیکوریزی بیشتر از گیاهان میکوریزی بود. درصد همزیستی در گیاهان تلقیح شده با قارچ g.versiforme در مقایسه با گیاهان تلقیح شده با دو گونه ی قارچ دیگر بیشتر بود. نتایج به طور کلی نشان دهنده ی بهبود شرایط فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاهان جعفری تحت تاثیر ماده آللوپاتیک موجود در عصاره آبی برگ گردو در اثر همزیستی میکوریزی با قارچ های نامبرده می باشند.